Szpinak

Ojczyzną jest dawna Persja (obecnie Turkiestan), skąd Arabowie przywieźli go w średniowieczu ok. IX w. do Hiszpanii. W pozostałych krajach europejskich nie znalazł większego uznania. Dopiero wiek XIX stał się okresem przełomowym w uprawie szpinaku. Jednak największą popularość zdobył po drugiej wojnie światowej, kiedy to Amerykanie rozpoczęli reklamę tego mało docenianego warzywa, niezwykle bogatego w różnorodne składniki. Jedynym mankamentem jest to, że szpinak zawiera kwas szczawiowy, który w połączeniu z wapniem tworzy nierozpuszczalny związek - szczawian wapnia , nieprzyswajalny przez organizm. Dlatego też nie powinien być spożywany przez osoby cierpiące na artretyzm, reumatyzm, wątrobę, nerki. Do spożycia przeznacza się owalne, okrągło-owalne lub trójkątnie strzałkowate liście o zabarwieniu jasnym do ciemnozielonego. Mogą być one błyszczące lub matowe, lecz najcenniejsze - pod względem biologicznym i smakowym - są wyłącznie liście młode. Szpinak uprawiany pod szkłem ma rozety mniejsze i jaśniej zabarwione.

Warzywo to zawiera:sód,magnez,potas,(bardzo dużo!),wapń,mangan, żelazo ,kobalt ,miedź ,cynk, fosfor ,fluor ,jod ,karoten; witaminy:E, K,B1,B22,B6,C ,biotynę; kwasy: nikotynowy,pantotenowy, szczawiowy.